دشت کیان (مرودشت)
سلام من اینـک به دشـت کیـان بـدان مردم ساده وخوش بیـــان
بر آن تخت جمشیـد وکـاخ تچـر کـه دارد زتاریخ صد ها خبــــر
به استخرشهری که خفته به خاک درونش پراست از گهــر های پاک
بدان نقش رستـم ، بدان کعبـه اش به اورنگ شا هی بر جستـــه اش
به نقش رجب کانـدرین مرز بــود سراسر ز کرتیرش انـــدرز بـود
به سیوند رودو بر آن رود کـــــر که پیوند خورده بدان ترک و لــر
به بند امیری که پــر آب بــــود زمین زآب آن جمله سیراب بـود
بـر آن ایـرج وشـهر مائـیــن آن که بودی زمــانی پر از کــاروان
«به سه گنـبدان وستــخر گزیــن نشستنگه شاه ایــران زمـــین»
بدان کـوه مهــری که مهـــر آورد زمین را به گرمـی به شــعر آورد
زمینی که خاکش سـراسـر زر اسـت چو یک دانه کاری هـزارش بر است
به برزیگری که درین دشـت پـــاک کند بذر پاکــی همه زیر خـــاک
پل نو که اکنون شکســته شــــده ز بـــیداد ایام خستـــه شـــده
پل خان ولیـــکن هنوزم به پاسـت ستـــون هاش لیـکن دچار بلاست
شهان را چو مسکن درایـن گرد بود چراگاه اســـبان به رمـــگرد بود
زمانه سر سازگـــــاری نــداشت سر سازش و سر سپاری نــــداشت
زآن داریـــوش وز آن اردشـــیر نمانده دگر تــــاج وتخت وســـریر
وگرنه دراین دشت جمشید بــــود که تاجـــش بلندای خورشیـــد بود
کنون ای خداوند گـــردان سپهــر « فروزنده ی ماه و ناهــــید و مـــهر»
سراســـر همه دشــت امیـــد باد مـــر این دشـت را شهر خورشید باد
سپهرش پر از ابــــر رحمـــت بود دل مردمـــش پر زهمــت بــــود
چنان آبی از آسمــــان بر فرســت که سر سبز گـردد زمین چـون بهشت
دو رودش دوباره پر از آب کــــــن زمین های تشنه تو ســـیراب کــــن
سروده ی:اسداله خلیلی
با تشكر از دوستان خوبم در وبلاگ حباب
یک اطلاعیه